fbpx

Ureaplasma urealyticum i Mycoplasma hominis

Choć Mycoplasma hominisUreaplasma urealyticum opisywane są jako gatunki dla człowieka niechorobotwórcze, bardzo często izolowane są z dróg moczowo-płciowych w przypadkach ich nieswoistych zapaleń. Mycoplasma hominis opisywano jako czynnik sprawczy zapaleń jajników i jajowodów, odmiedniczkowego zapalenia nerek, gorączki poporodowej i innych zakażeń. Ureaplasmy dość często wywołują u mężczyzn nierzeżączkowe zapalenia cewki moczowej i inne powikłania (zapalenia gruczołu krokowego i najądrzy). Istnieje ryzyko wystąpienia późnych powikłań immunologicznych.

arrowarrowarrow

Ureaplasma urealyticum i Mycoplasma hominis - oferta badań

G8
360.00zł

Mycoplasma hominis i Ureaplasma urealiticum

Mycoplasma hominis i Ureaplasma urealiticum IgG, IgA i IgM – ELISA lub IIF

Diagnostyka serologiczna zakażenia Mycoplasma hominisUreaplasma urealyticum (zakażenia układu moczowo-płciowego). Obecność przeciwciał klas IgM i/lub IgA potwierdza aktywność zakażenia.

Ureaplasma urealyticum i Mycoplasma hominis – opis zakażenia

Bakterie z rodzaju Chlamydia i Mycoplasma są tzw. obligatoryjnymi pasożytami wewnątrzkomórkowymi (czyli pasożytami, które bytują wyłącznie wewnątrz komórek gospodarza). Chlamydie nie potrafią syntetyzować własnego ATP, związku którego rozpad uwalnia energię niezbędną do procesów życiowych chlamydii, dlatego czerpią energię z zakażonych komórek. Rozwiń tekst

arrowarrowarrow
Zwiń tekst
Stąd potocznie mówi się o nich jako o „pasożytach energetycznych”. Typowe chlamydie nie rosną na sztucznych pożywkach, jednak udaje się je hodować in vitro, czyli w warunkach laboratoryjnych na specjalnych liniach komórkowych. Mykoplazmy bytujące w drogach moczowo-płciowych (m.in. Mycoplasma hominisUreaplasma urealyticum) mogą być hodowane in vitro, wymagają jednak specjalnych pożywek do hodowli poza organizmami żywymi.

Wśród gatunków bakterii należących do rodziny Mycoplasmataceae wywołujących zakażenia układu moczowo-płciowego u ludzi, wymienia się następujące gatunki: Mycoplasma hominis, Mycoplasma genitalium, Mycoplasma fermentans, Mycoplasma penetrans oraz Ureaplsma urealyticum (a także prawdopodobnie Mycoplasma pirum). Mycoplasma fermentans, Mycoplasma penetrans oraz Mycoplasma pirum nazywane były „mykoplazmami związanymi z AIDS”, gdyż są często izolowane od pacjentów zakażonych wirusem HIV. Ich rola u osób immunokompetentnych nie jest w pełni poznana, jednak istnieją przypuszczenia, że mogą one powodować ogólnoustrojowe zakażenia także u osób z prawidłową odpornością (do zakażenia może dochodzić na drodze kontaktów człowiek-człowiek lub przy udziale tzw. wektorów, np. owadów krwiopijnych, m.in. kleszczy). Zakażenie prowadzi do spadku aktywności układu immunologicznego - redukcji liczby limfocytów T i produkcji superantygenów, czyli antygenów wywołujących nieswoistą, masową aktywację limfocytów T prowadzącą do wydzielania znacznych ilości cytokin (białek pobudzających inne komórki układu odpornościowego do określonych reakcji).

Choć Mycoplasma hominis Ureaplasma urealyticum opisywane są jako gatunki dla człowieka saprofityczne (saprofit – gatunek niechorobotwórczy), bardzo często izolowane są z dróg moczowo-płciowych w przypadkach ich nieswoistych zapaleń. Mycoplasma hominis opisywano jako czynnik sprawczy zapaleń jajników i jajowodów, odmiedniczkowego zapalenia nerek, gorączki poporodowej i innych zakażeń. Ureaplasmy dość często wywołują u mężczyzn nierzeżączkowe zapalenia cewki moczowej i inne powikłania (zapalenia gruczołu krokowego i najądrzy). Podobnie jak w przypadku zakażeń wywołanych przez Chlamydia trachomatis, zakażenia tymi bakteriami mogą prowadzić do bezpłodności, samoistnych poronień, porodów martwych dzieci i wcześniactwa. Do zakażenia noworodków Ureaplasma urealyticum może dochodzić w trakcie akcji porodowej (zakażenia dotyczą układu oddechowego i ośrodkowego układu nerwowego).

Zwiń tekst

Ureaplasma urealyticum i Mycoplasma hominis – objawy i leczenie zakażenia

Mycoplasma hominis i Ureaplasma urealyticum – objawy zakażeń

Objawy miejscowe (uro-genitalne) zakażeń powodowanych przez Ureaplasma urealyticum i/lub Mycoplasma hominis zasadniczo przypominają zakażenie Chlamydia trachomatis. Rozwiń tekst

arrowarrowarrow
Zwiń tekst

U kobiet zakażenie może przebiegać bezobjawowo lub skąpoobjawowo. Nierozpoznane zakażenia prowadzą do zakażeń partnerów seksualnych i późnych powikłań. W przypadkach ostrych, objawowych zakażeń u kobiet występować mogą następujące objawy: śluzowo-ropne zapalenie szyjki macicy, ropna wydzielina z pochwy, bóle w dole brzucha, krwawienia międzymiesiączkowe i po stosunkach, dolegliwości i zaburzenia podczas oddawania moczu oraz stany zapalne narządów miednicy małej.

Natomiast ostre zakażenia u mężczyzn obejmują występowanie następujących objawów: śluzowy wyciek z cewki moczowej, zaburzenia przy oddawaniu moczu (pieczenie w cewce, parcie na mocz), a także zapalenie najądrzy i gruczołu krokowego.

Niezależnie od powyższych objawów u obu płci mogą występować: wydzielina i dyskomfort w okolicy okołoodbytniczej, zapalenie spojówek oraz dolegliwości stawowe, ogólne rozbicie i zespół przewlekłego zmęczenia.

Podobnie jak w przypadku zakażeń Chlamydia trachomatis możliwe jest wystąpienie odczynowego zapalenia stawów i innych późnych powikłań immunologicznych. W odpowiedzi na zakażenie dochodzi wtedy do rozwoju powikłań autoimmunologicznych w postaci reaktywnego zapalenia stawów lub zespołu Reitera (zapalenie błony naczyniowej oka, spojówek, zapalenie stawów i cewki moczowej). Leczenie tych stanów często wymaga początkowego zastosowania intensywnej antybiotykoterapii, a następnie leczenia immunomodulacyjnego by przywrócić prawidłowe reakcje układu odpornościowego na antygeny bakteryjne (tzw. superantygeny).

Mycoplasma hominis i Ureaplasma urealyticum – leczenie zakażeń

W leczeniu zakażeń spowodowanych przez Ureaplasma urealyticum i Mycoplasma hominis stosowane być mogą następujące grupy chemioterapeutyków:

  • tetracykliny (doksycyklina, tetracyklina, minocyklina, oksytetracyklina),
  • antybiotyki makrolidowe – azalidy i ketolidy (azytromycyna, klarytromycyna, roksytromycyna, erytromycyna, spiramycyna, telitromycyna, josamycyna),
  • fluorochinolony (ofloksacyna, pefloksacyna, ciprofloksacyna, norfloksacyna, levofloksacyna i moksyfloksacyna). Uwaga: istnieje możliwość szybkiego nabywania oporności na chinoliny,
  • kotrymoksazol,
  • rifampicyna i rifabutyna,
  • chloramfenikol i tiamfenikol (tylko wyjątkowo ze względu na działania niepożądane, zaletą jest doskonała penetracja do ośrodkowego układu nerwowego).

Z uwagi na brak ściany komórkowej nieskuteczne pozostają antybiotyki beta-laktamowe (pochodne penicyliny i cefalosporyny). Podkreślić należy, że antybiotykoterapia zakażeń bakteriami atypowymi (w tym chlamydiami i mykoplazmami) wymaga długotrwałego i systematycznego stosowania leków. Występowanie nawrotów (niepowodzenie leczenia) wynika najprawdopodobniej z „ukrywania się” bakterii we wnętrzu komórek (w tym również monocytów i makrofagów). W ostatnim czasie pojawiają się coraz liczniejsze doniesienia na temat możliwości nabywania przez chlamydie i mykoplazmy odporności na leki przeciwbakteryjne. Ponieważ w przypadku mykoplazm występujących w środowisku genitalnym (Ureaplasma urealyticumMycoplasma hominis) dysponujemy komercyjnie dostępnymi tzw. testami kolorymetrycznymi określającymi ich wrażliwość na chemioterapeutyki, zawsze wskazane jest wykonanie takich badań przed wdrożeniem celowanego leczenia. Zjawisko narastania oporności na leki skłania też m.in. do stosowania połączeń antybiotyków pochodzących z różnych grup farmakologicznych lub sekwencyjnego ich stosowania, podobnie jak ma to miejsce np. w leczeniu gruźlicy.

Zwiń tekst

Ureaplasma urealyticum i Mycoplasma hominis - diagnostyka

Diagnostyka zakażeń bakteriami Mycoplasma hominisUreaplasma urealyticum opiera się na podobnych zasadach jak diagnostyka zakażeń Chlamydia trachomatis. Spośród metod bezpośrednich stosowane są zarówno techniki hodowlane, jak i metody biologii molekularnej (PCR i modyfikacje), zaś do wykrywania przeciwciał wykorzystuje się powszechnie metody immunofluorescencji pośredniej (rzadziej metody immunoenzymatyczne). Interpretacja wyników badań serologicznych jest podobna jak dla badań w kierunku Chlamydia trachomatis. Rozwiń tekst

arrowarrowarrow
Zwiń tekst

Mykoplazmy genitalne (m.in. Mycoplasma hominisUreaplasma urealyticum) mogą być hodowane in vitro, czyli w warunkach laboratoryjnych. Wymagają jednak specjalnych pożywek do hodowli poza organizmami żywymi. Możliwe jest także określenie wrażliwości wyizolowanego szczepu na wybrane chemioterapeutyki.

Materiałem do badań laboratoryjnych w kierunku zakażeń mykoplazmami urogenitalnymi mogą być: wymazy z cewki moczowej, pochwy, szyjki macicy, spojówek, odbytu, gardła, wydzielina gruczołu krokowego i pęcherzyków nasiennych, płyn stawowy, maziówka, mocz oraz płyn owodniowy.

Zasadniczym warunkiem powodzenia metod bezpośrednich (hodowla lub PCR) jest prawidłowe pobranie materiału do badań. Ponieważ mykoplazmy występują wyłącznie wewnątrzkomórkowo (np. w komórkach nabłonka dróg moczowo-płciowych), wymaz musi być pobrany na tyle intensywnie, by pozyskać do badań złuszczające się komórki nabłonkowe. Zbyt delikatne i powierzchniowe pobranie materiału skutkuje uzyskaniem fałszywie ujemnego wyniku. Z powodu tych ograniczeń ocenia się, że czułość metod bezpośrednich nie przekracza 60-70%.

Drugą grupę metod diagnostyki zakażeń powodowanych przez Ureaplasma urealyticumMycoplasma hominis stanowią metody wykrywające swoiste przeciwciała w surowicy osoby zakażonej. Rutynowo w tym celu stosowane są testy serologiczne oparte na zasadzie immunofluorescencji pośredniej (IIF, IFA), a rzadziej (niedostępne komercyjnie) testy immunoenzymatyczne (ELISA) i techniki immunoblotingu (Western Blot). W testach immunofluorescencyjnych jako antygenów używa się komórek wybranych linii zakażonych in vitro ureaplazmami lub mykopazmami. Opisane w piśmiennictwie metody ELISA wykorzystują jako antygeny lizaty bakterii hodowanych na liniach komórkowych lub rekombinowane antygeny białkowe. Opisane zostały również metody wykrywania przeciwciał dla innych niż Mycoplasma hominis i Mycoplasma pneumoniae gatunków mykoplazm. Pozostają one jednak na razie na etapie badań naukowych i nie doczekały się skomercjalizowania (brak atestowanych zestawów odczynnikowych).

Pośrednie metody serologiczne pozwalają na wykonanie oznaczeń dla trzech klas przeciwciał – IgG, IgA i IgM. Wykrycie przeciwciał w klasie IgG dostarcza jedynie informacje o zakażeniu, bez bliższych informacji o jego stanie (przebyte lub aktywne). Dodatkowo przeciwciała klasy IgG pojawiają się dość późno od momentu zakażenia. Nie zaleca się więc wykorzystywania oznaczeń w tej klasie do diagnostyki świeżych, ostrych zakażeń. Z drugiej strony stałe (niezmienne) miana przeciwciał IgG mogą utrzymywać się długo po wyleczeniu zakażenia (miesiące, nawet lata). Natomiast przeciwciała IgM występują głównie w pierwszych tygodniach od pierwotnego zakażenia. Jeśli zakażenie przechodzi w fazę przewlekłą to w miejsce IgM pojawiają się przeciwciała klasy IgA (ich obecność uważana jest za marker aktywnego, przewlekłego zakażenia). Zdarzają się jednak przypadki przetrwałej produkcji przeciwciał po wyleczeniu, stąd interpretacja wyników musi opierać się również na obrazie klinicznym i być dokonana przez doświadczonego lekarza znającego zasady interpretacji poszczególnych testów.

Na szczególną uwagę zasługują jednak przypadki pacjentów, u których pomimo izolacji szczepu bądź wykrycia miejscowego zakażenia technikami biologii molekularnej (np. pozytywny wynik rtPCR), nie udaje się wykazać ogólnoustrojowej odpowiedzi immunologicznej (brak produkcji swoistych przeciwciał). Częściowo za ten fakt może odpowiadać szybko wdrożona antybiotykoterapia.

Zwiń tekst

Ureaplasma urealyticum i Mycoplasma hominis - oferta badań

G8
360.00zł

Mycoplasma hominis i Ureaplasma urealiticum

Mycoplasma hominis i Ureaplasma urealiticum IgG, IgA i IgM – ELISA lub IIF

Diagnostyka serologiczna zakażenia Mycoplasma hominisUreaplasma urealyticum (zakażenia układu moczowo-płciowego). Obecność przeciwciał klas IgM i/lub IgA potwierdza aktywność zakażenia.