Rózyczka
Różyczka to choroba zakaźna wywoływana przez wirus różyczki. Występuje ona wyłącznie u człowieka. Wirus różyczki rozpowszechniony jest na całym świecie. Różyczka jest zazwyczaj łagodną chorobą gorączkową, przebiegająca z delikatną plamisto-grudkową wysypką podobna do odrowej. Różyczka najgroźniejsza jest dla kobiet w ciąży, zwłaszcza w pierwszym trymestrze kiedy zakażenie jest czynnikiem ryzyka wystąpienia ciężkich wad wrodzonych płodu.
Różyczka – opis
Różyczka jest chorobą wirusową, szeroko rozpowszechnioną w wielu regionach świata. Choroba rozprzestrzenia się drogą kropelkową, np. podczas kaszlu osoby zakażonej. Najczęściej na różyczkę chorują dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym, ale chorować mogą również osoby dorosłe. Zakażenia można uniknąć dzięki zastosowaniu szczepionki przeciwko różyczce, której skuteczność sięga 95%. Różyczka po raz pierwszy została opisana przez niemieckich lekarzy w roku 1814, stąd jej dawna nazwa to "niemiecka odra".
Wirus HIV – objawy i leczenie
Objawy
Klasyczne objawy obejmują krótkotrwałą wysypkę plamisto-grudkową i powiększenie węzłów chłonnych. Wysypka pojawia się od 14 do 17 dni po zakażeniu i zazwyczaj trwa 3 dni. Początkowo obejmuje tylko głowę, stopniowo jednak przechodzi na klatkę piersiową i kończyny górne i dolne. Oprócz tego wystąpić może gorączka, ból gardła i osłabienie, a osób dorosłych często obecny jest też ból i zapalenie stawów.
Zakażenie we wczesnej ciąży skutkować może poronieniem bądź urodzeniem dziecka z zespołem różyczki wrodzonej. Do zaburzeń występujących w tym zespole należą wady wrodzone gałki ocznej (zaćma), narządu słuchu (głuchota), serca i mózgu. Zaburzenia występują rzadziej, jeśli do zakażenia dojdzie po 20 tygodniu ciąży.
Leczenie
Nie istnieje specyficzne lekarstwo na różyczkę, po zakażeniu stosowane jest leczenie jest wyłącznie objawowe.
Różyczka - diagnostyka
Diagnostyka zakażeń wirusem różyczki przeprowadzana jest najczęściej na podstawie dokładnie zebranego wywiadu oraz po zbadaniu pacjenta. Zwykle nie ma potrzeby wykonywania badań serologicznych potwierdzających różyczkę, chyba że dotyczy to kobiet w ciąży lub noworodków.
Diagnostyka serologiczna wykorzystuje testy metodą ELISA lub CLIA, odczyny zahamowania hemaglutymacji lub techniki radioimmunologiczne. W przypadku zakażeń wrodzonych mogą być one rozpoznane postnatalnie poprzez oznaczenia we krwi pępowinowej lub krwi noworodka wkrótce po urodzeniu. Prenatalnie obecność wirusa można wykazać we krwi płodu, płynie owodniowym (pobranie przez amniopunkcję) lub bioptatach kosmówki.
Swoiste przeciwciała klasy IgM pojawiają się kilka dni po zakażeniu, a ich poziom obniża się do niewykrywalnego w przeciągu kilku tygodni lub miesięcy. Ich szybkie pojawienie się w surowicy jest wykorzystywane w diagnostyce. Przeciwciała klasy IgG pojawiają się później niż IgM, ale w przeciwieństwie do nich mogą utrzymywać się w surowicy latami, co zwykle zapewnia dożywotnią odporność na zakażenie. W przypadku zakażenia wtórnego nie występuje wiremia, nie jest też ono groźne dla rozwijającego się płodu.